Na Gitgit reden we door richting het zuiden, om na een lange weg vol gaten in het slechte asfalt uit te komen bij de grootste en mooiste rijstterrassen die we hebben gezien (ja, we hebben nu alleen nog maar de tegallalang terrassen gezien, dus weinig vergelijkingsmateriaal en lekker makkelijk, maar toch). Deze terrassen strekken helemaal tot aan de kust en zijn door UNESCO als cultureel erfgoed aangemerkt. Jati betekent 'heel' of 'werkelijk' en Luwih 'mooi', 'speciaal', of 'schitterend' en daar waren wij het enorm mee eens. We konden een heel stuk tussen de terrassen door lopen en het was adembenemend. Goed opletten waar je liep, af en toe stil staan, omhoog kijken en de schoonheid in alle vertes op je in laten werken.